domingo, 3 de septiembre de 2023

José Antonio Labordeta, Mai / Madre

 Mai / Madre, en navarro-aragonés


Mai, mira-me as mans, as trayo buedas, lasas d’amar…

Son dos alas d’un biello pardal que no puet ni sisquiera volar.


Mai, mira-me os uellos, n’o cielo perdius n’un fondo silencio…

Son dos purnas blincadas d’o fuego que no alumbran ni matan o chelo.


Mai, mira-me l’alma aflamada de sete, ixuta d’esperanza…

Ye un campo labrau an no i creixen que allagas que punchan a vida dica matar-la.


Mai, mira-me á yo.

Me reconoixes, mai?

Fue o tuyo ninón, hue soi un hombre que no sé cómo soi.

Mai, ¿me reconoixes?

¡MAI!, ¿ni sisquiera tú?

De No deixez morir a mía voz.


Traducción al castellano


Madre, mírame las manos, las traigo vacías, faltas de amar...

Son dos alas de un viejo pardal*que no puede ni siquiera volar.


Madre, mírame los ojos, en el cielo perdidos en un hondo silencio...

Son dos chispas saltadas del fuego, que no alumbran, ni matan el hielo.


Madre, mírame el alma agostada de sed, seca de esperanza...

Es un campo labrado donde solo crecen aliagas que pinchan la vida hasta matarla.


Madre, mírame a mí.

¿Me reconoces, madre?

Fui tu niño, hoy soy un hombre, que no sé cómo soy.

Madre, ¿me reconoces?

¡Madre!, ¿ni siquiera tú?

Madre no dejes morir mi voz.

No hay comentarios: